ជាលើកទីមួយដែលខ្ញុំបានទៅដល់វត្តប្រយូវង្ស ដែលខ្ញុំនឹកស្មានមិនដល់ថាវត្តនេះមានសភាពចម្លែកខុសពីវត្តដទៃទៀតដែលខ្ញុំធ្លាប់ឃើញ។ វត្តប្រយូវង្សស្ថិតនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានខាងត្បូងវិមានឯករាជ្យ តាមផ្លូវនរោត្តម ខ្ញុំធ្លាប់ជិះកាត់វត្តនេះញឹកញាប់ដែរ តែមិនដែលបានចូល ទើបម្ដងនោះក្មួយពួកម៉ាកខ្ញុំចេះតែឈឺ ម៉ែគេឲ្យទៅលួចស្បង់លោកពីវត្តហ្នឹងមកធ្វើខោអាវឲ្យវាពាក់ (តាមជំនឿចាស់ៗ គេមិនឲ្យសុំទេ គឺទៅលួច ទើបស័ក្ដិសិទ្ធិ)។ ពេលចូលទៅក្នុងខ្លោងទ្វារទៅទីធ្លាវត្ត ឃើញផ្ទះធ្វើបដិមាព្រះ ខ្ញុំគិតក្នុងចិត្ត “វត្តនេះមានបដិមាករព្រះច្រើនម្ល៉េះ!” តែជិះទៅមុខទៀត ផ្លូវចេះតែតូចទៅៗ ជិះបានតែមួយម៉ូតូ ហើយកាច់ចុះឡើង និងមើលទៅឃើញសុទ្ធតែផ្ទះប្រជាជន ខ្ញុំក៏យល់ថា ផ្ទះសងខាងផ្លូវ និងផ្ទះដែលខ្ញុំឃើញដាក់តាំងបដិមាមុននោះ មិនមែនជាកុដិលោកទេ។ ចូលទៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មាន ក៏ដល់ព្រះវិហារ អារម្មណ៍គិតវង្វេងម្នាក់ឯង តែចេះតែដើរឡើងទៅលើងវិហារតាមពួកម៉ាក ហើយក៏សួរទាំងភ្នែកក្រឡេបក្រឡាប់សម្លឹងជុំវិញព្រោះឆ្ងល់ “ហ្នឹងជាវិហារមែនទេ?”។ ចូលដល់ក្នុងវិហារអារម្មណ៍ខ្ញុំចម្លែកខុសធម្មតា ដូចជាបានចូលដល់ភពផ្សេងមួយ។ ខ្ញុំនឹងពួកម៉ាកក្រាបបង្គំព្រះ និងអធិការវត្ត និងសំណេះសំណាលមួយសន្ទុះ។ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមសួរទាំងឆ្ងល់ដែលដក់ក្នុងចិត្តតាំងពីឈានចូលក្នុងវត្តនេះ។ វត្តនេះមានទីធ្លាតែមួយព្រះវិហារ ព្រះសង្ឃឃាំងជាបន្ទប់តូចៗនៅជុំវិញបល្ល័ង្កព្រះ សេកសម្រាន្តក្នុងព្រះវិហារខាងមុខបល្ល័ង្កព្រះ។ នៅជុំវិញជើងវិហារ សុទ្ធតែជាផ្ទះប្រជាជនឡើងស្រែះ និងមានមនុស្សដាក់គ្រែនៅជាប់នឹងជញ្ជាំងវិហារខាងក្នុងផង។ ប្រជាជនបានទៅរស់នៅក្នុងទីធ្លាវត្តនេះ សូម្បីចេតិយ្យក៏មានប្រជាជនចូលទៅរស់នៅដែរ។
ពេលភ្ជុំបិណ្ឌ គេមិនអាចដើរបោះបាយបិណ្ឌជុំវិញវិហារបានទេ ព្រោះវិហារត្រូវឃាំងដោយជញ្ជាំងម្ខាង។ ស្ដាប់ទៅគួរវាចម្លែក និងគួរឲ្យអាសូរយ៉ាងម៉េចមិនដឹងទេ តែមានអារម្មណ៍ថាជ្រះថ្លា ពេលចូលទៅដល់ក្នុងវត្ត។
សម្រាប់ខ្មែរ 