ដប់បួនកុម្ភៈ គ្រប់គ្នាដឹងជាក់ ថ្ងៃបុណ្យសង្សារ
ឆ្នាំមុនស្មើនេះ ខ្ញុំនៅសាលា អង្គុយសិក្សា
ក្បែរអ្នកខ្ញុំស្នេហ៍។
គ្រូខំបង្រៀន ពន្យល់មេរៀន មកជាហូរហែ
អាសូរតែខ្ញុំ បានជិតស្រីស្នេហ៍ មិនបានខ្វល់ទេ
នឹងមេរៀនថ្មី។
ចេញពីរៀនភ្លាម រត់ស្ទើរជ្រុះឈាម សំដៅផ្សារថ្មី
ទិញផ្កាមួយទង យកទៅជូនស្រី ផ្កាស្រស់ស្លឹកខ្ចី
គួរគាប់ចិន្ដា។
ទិញផ្កាបានឆាប់ រត់យ៉ាងប្រញាប់ វិលទៅសាលា
ខ្លាចមិត្តភក្ដិឃើញ គេបង្អាប់ថា ទើបខ្ញុំយកផ្កា
លាក់ក្នុងហោប៉ៅ។
ទៅដល់មានអី រត់ហត់ចង់ក្ស័យ បែកញើសជោកអាវ
ត្រជាក់ដល់ខោ ទាំងក្នុងទាំងក្រៅ លូកស្ទាបហោប៉ៅ
ផ្កាបាក់ខ្ទេចអស់។
នឹកខឹងចង់យំ រវល់សន្ធំ ស្រមៃកៀនកោះ
ភ្លេចនឹកថាផ្កា ក្នុងហោប៉ៅស្មោះ ផ្កាហ្នឹងខ្ទេចអស់
បង់បោះឥតការ។
ខឹងនោះសែនខឹង តែខ្ញុំមិនដឹង នឹងធ្វើយ៉ាងណា
ខ្លាចមិត្តភក្តិដឹង ថាខ្ញុំទិញផ្កា ទើបខំទៅផ្សារ
ទិញផ្កាស្ងាត់ៗ។
មួហ្មងក្រៃលែង ឈរស្ដាយម្នាក់ឯង កន្លែងបាំងបាត់
ថ្លាថ្លែងខ្សឹបៗ អស់បួនដប់ម៉ាត់ ទើបដាច់ចិត្តកាត់
ថាលែងខ្មាសគេ។
នៅមុខសាលា មានគេលក់ផ្កា ក៏មិនតិចដែរ
ខ្ញុំទៅប្រញាប់ ឈរអើតក្រោយគេ មិត្តខ្ញុំមិត្តគេ
នៅក្បែរនោះផង។
អៀនមិនតិចទេ ប៉ុន្តែព្រោះស្នេហ៍ ដែលខ្ញុំកួចប៉ង
«ខ្មាសនៅមួយដុំ ខ្ញុំសុំតែម្ដង សម្រេចបំណង
សឹមអ្នកមកវិញ។»
មិត្តខ្ញុំម្នាក់នោះ ខំប្រឹងឈ្មុលឈ្មូស ប្រជ្រៀតចូលទិញ
ទិញបានគេត្បុរ ចេញមកក្រៅវិញ ឃើញខ្ញុំសើចស្ញេញ
ហក់មកគោះស្មា។
«នែអាសម្លាញ់ ម្ដេចមិនប្រាប់អញ ថាមានសង្សារ
មកដល់ពេលនេះ ទើបអញដឹងការ លួចមានសង្សារ
ពេលណាហ្នឹងវ៉ើយ?»
ខ្ញុំនេះឡើងខ្មេរ អៀនអ្វីម្ល៉េះទេ មិនដឹងតបឆ្លើយ
ម្ដេចឯងមកសួរ អាសម្លាញ់អើយ អញមិនដឹងឆ្លើយ
ប្រាប់ថាម្ដេចទេ។
ឃើញខ្ញុំមិនស្ដី វាក៏ធ្វើហី ដើរចេញលឿនខ្មេរ
សួរខ្ញុំនាំឱ្យ ខ្ញុំនេះខ្មាសគេ គ្រប់គ្នាងាកបែរ
មើលមុខខ្ញុំព្រាត។
ទិញផ្កានោះបាន ខ្ញុំរៀបចំប្រាណ រៀបឫកមារយាទ
ប្រញាប់ទៅវឹង គ្មានចាំអីទៀត ស្រាប់គេមើលព្រាត
ឃើញខ្ញុំកាន់ផ្កា។
ខ្ញុំអៀននោះអៀន ដើរទៅមិនហ៊ាន ងើបមើលអ្នកណា
ស្រាប់តែភ្ញាក់ព្រើត នឹងពាក្យវាចា «ជូនផ្កាអ្នកណា
ប្រាប់បានទេបង?»
ខ្ញុំបុកពោះភឹប វិះនឹងដួលគ្រឹប កន្លែងនោះម្ដង
ឃើញស្រីញញឹម ស្ដាប់ឮហៅបង ខ្ញុំអរកន្លង
តែភ័យចង់ស្លាប់។
ខំញញឹមជួយ ឱ្យបានជំនួយ មុននឹងសាសព្ទ
ភ័យផងអរផង លុះភ្លេចស្ដីប្រាប់ ញញឹមដូចស្លាប់
អត់មានវាចា។
ស្រីឆាប់ស្ដីវឹង «មិនព្រមឱ្យដឹង ក៏អត់ចុះណា
កំណាញ់ខ្លាំងម្ល៉េះ គ្រាន់តែសង្សារ ខ្ញុំក៏មានការ
សុំទៅសិនហើយ។»
ខ្ញុំឈរគាំងធ្មឹង ស្រីចេញទៅវឹង អស់ពេលបានឆ្លើយ
ផ្កានៅនឹងដៃ ជិតនាងបង្កើយ ហុចទៅក៏ហើយ
អស់ខ្វល់ចិន្ដា។
តែនេះវាថី នៅគាំងសម្ដី គាំងទាំងកាយា
ពេលនាងទៅបាត់ ទើបស្លុងចិន្ដា នឹកស្ដាយម្ល៉េះណា
សង្ខារស្ទើរក្ស័យ។
នៅឈរភ្លាំងភ្លឹក អស់យូរសន្ធឹក ទើបនឹកជាថ្មី
ខ្ញុំត្រូវទៅតាម ឱ្យបានជួបស្រី ម្ដងនេះលែងភ័យ
ត្រូវតែក្លាហាន។
ស្ទុះរត់ទៅវឹង ឈរឈប់សម្លឹង រកមើលកល្យាណ
តែមិនឃើញនាង រឹតខ្វល់ក្នុងប្រាណ ងាកទៅសព្វឋាន
មិនឃើញសោះណា។
ខ្ញុំច្បាស់អស់ផ្លូវ ពេលនេះនាងទៅ មិននៅសាលា
មិនគួរសោះឡើយ ធ្វើឱ្យខកការ ទើបវិលវិញរ៉ា
ទាំងចិត្តទោម្នេញ។
ចូលក្នុងសាលា មើលទៅអ្នកណា ក៏សើចស្ញាញស្ញេញ
ញញឹមញញែម គ្រប់ទីពាសពេញ ឯខ្ញុំនេះវិញ
ស្ទើរប្រេះឱរា។
កំពុងទុក្ខធំ ក្នុងទ្រូងក្ដៅងំ ស្ទើរដាច់សង្ខារ
ស្រាប់តែងាកទៅ ឃើញស្រីជីវា ឈរក្បែរគុម្ពផ្កា
ញញឹមផ្អៀងផ្អង។
ខ្ញុំអរឡើងពើត រត់ទៅលឿនស្លើត សំដៅនួនល្អង
ពេញដោយសង្ឃឹម ញញឹមទៅផង ដល់នឹងប្រាប់ម្ដង
ថាបងស្រឡាញ់។
ទៅដល់ឈប់ញ៉ាច់ ឃើញផ្កាមួយបាច់ នៅដៃសម្លាញ់
គេហុចឱ្យនាង ប្រាប់ក្ដីស្រឡាញ់ នាងឆ្លើយតបវិញ
ថាអូនក៏ស្ម័គ្រ។
(ដោយ ទឹម បឿន ១៤ កុម្ភៈ ២០០៨)
Like this:
ចូលចិត្ត កំពុងផ្ទុក...
កំណាព្យរបស់ខ្ញុំ ត្រូវបានកាសែត 
សម្រាប់ខ្មែរ 