ជាទូទៅ នៅតាមផ្ទះរបស់ពុទ្ធសាសនិក, នៅតាមទីវត្តអារាម ឬកន្លែងសក្ការផ្សេងៗ គេតែងតែធ្វើការអុជធូបសំបូងសង្រូងសុំសេចក្ដីសុខ, សុំឲ្យរកស៊ីមានបាន ឬសុំឲ្យសម្រេចកិច្ចការដែលគេប៉ងប្រាថ្នាអំពីព្រះ ឬទេព្ដា ឬអ្នកតា ជាដើម ។ បើតាមពិត ការអុជធូបសំបូងសង្រូងនេះ មិនមែនជាការបដិបត្តិត្រឹមត្រូវជាពុទ្ធសាសនិកនោះទេ ។ ព្រះពុទ្ធមិនបានបង្គាប់ឲ្យពុទ្ធសាសនិកអុជធូប និងសំបូងសង្រូងសុំពរពីព្រះ ឬទេព្ដាណាក្រៅអំពីខ្លួនឯងជួយខ្លួនឯងឡើយ ពីព្រោះព្រះពុទ្ធបានរកឃើញថា មនុស្សយើងមិនមែនព្រះឯណាជាអ្នកបង្កើតទេ គឺជាធម្មជាតិ និងកម្មរបស់ខ្លួនដែលនាំឲ្យកើត, គ្មានទេព្ដា ឬព្រះឯណាកំណត់វាសនាក្រៅអំពីខ្លួន និងកម្មរបស់ខ្លួន ហើយក៏គ្មាននរណាមកជួយយើងក្រៅអំពីខ្លួនឯងជួយខ្លួនឯង ។ ដូច្នេះការសំបូងសង្រូងសុំឲ្យព្រះជួយយ៉ាងណាក៏ជាការឥតប្រយោជន៍ ។
ទំនៀមអុជធូបសំបូងសង្រូងនេះ ជាការបដិបត្តិតាមព្រហ្មញ្ញសាសនា ដែលពីដំបូងគេប្រើភ្លើងដើម្បីបូជាដល់ព្រះ គឺបញ្ជូនគ្រឿងបូជារបស់ពួកគេទៅតាមផ្សែងភ្លើង ព្រោះមានតែផ្សែងភ្លើងនេះទេដែលអាចហោះហើរទៅដល់ឋានសួគ៌ លុះក្រោយៗមកគេប្រើត្រឹមផ្សែងធូបជាតំណាងវិញ ។ លុះយើងត្រឡប់មកកាន់យកព្រះពុទ្ធសាសនាហើយ ក៏នៅជាប់ទំនៀមទម្លាប់នេះរហូតដល់សព្វថ្ងៃ ។
ការអុជធូបនេះ មិនមែនជាការខុសធ្ងន់ទេ ប៉ុន្តែវាជាការអត់ប្រយោជន៍ដែលយើងត្រូវចំណាយថវិកាទិញធូប ហើយអុជបង្ហុយផ្សែងពេញផ្ទះ ឬវត្ត ដែលនាំឲ្យប៉ះពាល់ដល់សុខភាព និងពេលខ្លះក៏អាចបង្កឲ្យមានអគ្គិភ័យកើតឡើងដោយសារភ្លើងធូបផងក៏មាន ។ យើងគួរគិតថាមនុស្សយើងមិនចូលចិត្តផ្សែងធូបនេះផង ចុះមានព្រះ ឬទេព្ដាឯណាមកចូលចិត្តផ្សែងធូបនេះ បើព្រះពុទ្ធក៏ជាមនុស្សដូចគ្នានឹងយើងដែរ ។
ដូច្នេះយើងជាពុទ្ធសាសនិកដែលមានបញ្ញា គួរសិក្សាពុទ្ធោវាទឲ្យបានច្បាស់លាស់ និងប្រតិបត្តិតាមការប្រៀនប្រដៅឲ្យបានទៀងទាត់ត្រឹមត្រូវ ដោយខំបដិបត្តិចិត្តឲ្យបរិសុទ្ធជាជាងការលុតជង្គង់បន់ស្រន់សុំឲ្យគេជួយ ។ ការបដិបត្តិផ្លូវចិត្តទើបជាការបដិបត្តិតាមពុទ្ធោវាទ ។ ចំពោះការបូជាព្រះ យើងអាចបូជាដោយផ្កា ឬអុជទៀនបំភ្លឺជាដើម ពុំចាំបាច់ប្រើធូបក៏បានដែរ ។
សម្រាប់ខ្មែរ 
បាទលោកអាចារ្យ ខ្ញុំមិនដែលអុជធូបទេ តែប្រពន្ធខ្ញុំអុជជំនួសខ្ញុំ
បងគួរពន្យល់គាត់ឲ្យយល់ផងទៅអ៊ីចឹង 🙂
អញ្ចឹងហើយបានជាខ្ញុំមិនដែលសូវទៅវត្ត។ ខ្ញុំយល់ថាធ្វើល្អបានល្អ មិនចាំបាច់ទៅវត្តទេ ។
ការទៅវត្តជាសទ្ធាចំពោះសាសនា និងជាអំពើល្អដើម្បីទទួលបានអានិសង្ស ។ ការធ្វើបុណ្យជាមួយព្រះសង្ឃបានបុណ្យច្រើនណាស់ ។
សាធុរ! សាធុរ! លោកបឿន!
ខ្ញុំយល់ឃើញយ៉ាងដូច្នេះទៅវិញ, ការគោរពប្រតិបត្តិតាមបែបព្រះពុទ្ធសាសនា រួមមានការដាក់បាទ ការអោយទាន ការធ្វើបុណ្យ នៅជាការគោរពតាមបែបសាសនា, តែពេលដែលបួងសួង ឧទ្ទិស ដល់មាតាបិតា ញាតិកា ដែលបានចែកឋាន នៅជាការប្រតិបត្តិតាមទំនៀមទំលាប់ និង ប្រពៃណី ដូច្នេះ មិនមែនអោយតែអ្នកគោរពព្រះពុទ្ធសាសនា ត្រូវតែបោះបង់ចោលនូវ ទំនៀមទំលាប់ បែបព្រហ្មញ្ញសាសនានោះចោលទេ ។ វាមិនខុសធ្ងន់ទេ តែប្រសិនបើខ្ញុំទៅប្រាប់ម្តាយ យាយខ្ញុំថាអោយឈប់អុជធូប ដោយមិនទាន់បានពន្យល់ពីបញ្ហានេះ គាត់ច្បាស់ខោកខ្ញុំពីរកាញ៉ ហើយយល់ថាខ្ញុំចូលជាគ្រិស្តបរិស័ទជាមិនខានរ៉េ ។
តាមការគួរទេ បើយើងអាចឈប់បានក៏ល្អម្យ៉ាង នឹងបានកាត់បន្ថយការរំខានដោយផ្សែងធូបចូលភ្នែកក្នុងពេលស្ដាប់ធម៌ មិននាំឲ្យបែកអារម្មណ៍ តែបើចោលមិនបាន ក៏មិនខុសអ្វីដែរ ព្រោះព្រះពុទ្ធក៏បើកទូលាយចំពោះការប្រកាន់យកទំនៀមទម្លាប់ និងជំនឿសាសនាផ្សេងៗ ។ ខ្ញុំយល់អំពីទំនៀមទម្លាប់នេះ, បើនៅសុខៗយើងទៅប្រាប់គេកុំអុជធូប គេប្រាកដជាយល់ថាយើងជាមនុស្សឆ្កួតអត់សាសនា តែជាការគួរបើយើងអាចយកពុទ្ធវចនៈទៅពន្យល់គាត់ឲ្យគាត់យល់ ក៏នឹងជួយគាត់ឲ្យរឹតតែភ្លឺស្វាង ហើយបញ្ញាក៏កើតមានកាន់តែទូលាយ, វាជាផលបុណ្យរបស់យើងទៅវិញទេ ដែលបានជួយបំភ្លឺការណ៍ពិតដែលគាត់មិនចាប់អារម្មណ៍ឲ្យគាត់បានដឹង ។
ត្រូវ! បើនៅសុខៗយើងទៅប្រាប់គេកុំអុជធូប គេប្រាកដជាយល់ថាយើងជាមនុស្សឆ្កួតអត់សាសនា ឬជាគ្រឹស្ទានទៀតផង! នេះខ្ញុំជាដើម មិត្តភ័ក្រខ្ញុំគេថាខ្ញុំចូលគ្រឹស្តសាសនាគ្រប់គ្នា ពេលដែលខ្ញុំចូលវត្តមិនអុចធូប! ពន្យល់ពួកគេ គេមិនជឿ ឬមិនស្តាប់ទៀត!
ឧត្ដមអាចសួរគេមើល ថាព្រះពុទ្ធប្រាប់ឲ្យធ្វើការអុជធូបសំបូងសង្រូងត្រង់ណា ? ព្រោះថា ព្រះពុទ្ធបង្រៀនឲ្យខិតខំធ្វើអ្វីដោយខ្លួនឯង កុំពឹងលើអ្នកដទៃដោយធ្វើការសំបូងសង្រូង, គ្មាននរណាអាចជួយយើងទេ ។ មានតែអំពើល្អ និងការខិតខំរបស់ខ្លួនឯង ទើបអាចជួយខ្លួនឯងបាន ។ ដូច្នេះ អត់មានពាក្យប្រដៅណារបស់ព្រះពុទ្ធថាឲ្យយើងខំអុជធូបបន់ស្រន់ដល់ព្រះពុទ្ធទៅ ព្រះពុទ្ធនឹងជួយនោះទេ, កម្មរបស់នរណាធ្វើ អ្នកនោះជាអ្នកទទួល គ្មាននរណាអាចទទួលជំនួសបានឡើយ ។ ព្រះពុទ្ធគ្រាន់តែជាអ្នកបង្រៀន និង បង្ហាញផ្លូវឲ្យមនុស្សទៅរកសេចក្ដីសុខតែប៉ុណ្ណោះ ។
ខ្ញុំនៅឆ្ងល់មួយបង គេថាព្រះពុទ្ធជាមនុស្ស ហើយដូចបងថា «មនុស្សយើងមិនមែនព្រះឯណាជាអ្នកបង្កើត» អ៊ីចឹងទេ តាមពុទ្ធសាសនាតើមានទេពតា មានព្រះឥន្ទទេ ?
ទេពតាមាន ព្រះឥន្ទមាន ប្រេត នរក ក៏មាន ។ តែទោះជាទេពតា ព្រះឥន្ទក្ដី ក៏នៅមានទុក្ខដូចមនុស្សដែរ គ្រាន់តែសុខនោះច្រើនជាង ។ មានតែនិព្វានទេ ដែលជាគោលដៅចុងបំផុត ទោះទេពតាក៏ប្រាថ្នានិព្វានដូចគ្នា ។ ចំណែកព្រះពុទ្ធជាគ្រូរបស់មនុស្ស និងទេពតាទាំងឡាយ ។
តែវាជាអ្វីដែលខ្មែរយើងតែងធ្វើមកជាហូរហែពាន់ជិតចូលពាន់ឆ្នាំទៅហើយ អាចថាវាជាប្រពៃណីយើងដែរ។
ខ្ញុំមិនជំទាស់ទេ បើយើងចង់រក្សាបន្តទៅទៀត ប៉ុន្តែហេតុអ្វីយើងមិនបដិបត្តិតាមផ្លូវត្រូវទៅវិញ ។ ខ្ញុំឧបមាថា មានបងប្អូនរបស់យើងមានជំងឺ ដោយយើងមិនដឹងថាជំងឺអ្វី បើតាមប្រពៃណីជាយូរមកហើយ ថាត្រូវតែសែនព្រេនទើបជា ហើយចេះតែសែនម្ដងអ្នកតានេះ ម្ដងអ្នកតានោះ ម្ដងជួរម្ដាយ ម្ដងជួរឪពុកក៏នៅតែមិនជា ចុះបើប្ដូរយកគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យពិនិត្យរកជំងឺពិតប្រាកដ សឹមធ្វើការព្យាបាលវិញ តើមួយណាប្រសើរជាង ? គួររក្សាប្រពៃណីនោះ ឬយកទៅពេទ្យ ។
នេះគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍ប្រៀបធៀបទេ, បញ្ហាខាងលើមិនធ្ងន់ដូចឧទាហរណ៍នេះឡើយ ។
យើងមិនអាចផ្តាច់ខ្លួនចេញពីព្រហ្មញ្ញសាសនាបានឡើយ ពីព្រោះការសូត្រមន្តរំដោះគ្រោះ មន្តអាគមអូមអាមសុទ្ឋតែចេញពីសាសនានេះទាំងអស់ដែលចាក់ឬសក្នុងប្រពៃណីខ្មែរយើងតាំងពីមុនលំហូរចូលនៃសាសនាព្រះពុទ្ឋទៀត!
ចុះលីហ្សាដែលឃើញគេសូធ្យមន្តនោះហើយរំដោះគ្រោះបានពិតមែនទេ ? ដោយសារតែយើងចេះតែមានជំនឿទៅទេ ។
ដូចលោកបឿនសរសេរហ្នឹងត្រឹមត្រូវហើយ គ្រាន់តែថាខ្មែរយើងទំលាប់និយាយថា ខ្លួនជាពុទ្ធសាសនិក តែតាមពិតទៅ កាន់សាសនាពីរបីលាយចូលគ្នា។ ដូច្នេះ ហើយពួកគាត់មិនអាចបោះបង់ការដុតធូបនេះបានទេ។
ទោះបីខ្ញុំជាមនុស្សគ្មានជំនឿ សាសនាណាក៏មិនជឿអីខ្លាំងក្លា ក៏ខ្ញុំនៅជឿថា ជំនឿមួយ មិនមែនទាល់តែត្រឹមត្រូវតាមវិទ្យាសាស្ត្រ តាមទ្រឹស្ដីណាមួយ បានយើងត្រូវតែជឿនោះទេ សំខាន់វាដោះស្រាយបញ្ហាចិត្តសាស្ត្រ វាជួយអោយមនុស្សអស់ចិត្ត មានភាពកក់ក្ដៅ ។ល។ ដូច្នេះគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។
មួយទៀត ពេលដុតធូប សូមប្រយ័តផង ប្រយ័តឆេះផ្ទះអស់ !!! 😀
អរគុណបងបឿនដែលបានពន្យល់។
មិនខុស ប៉ុន្តែក៏មិនត្រឹមត្រូវទាំងស្រុងដែរ។
យើងមិនអាចនិយាយថា បើជាពុទ្ធសាសនិកពិតប្រាកដ ត្រូវតែកុំធ្វើនេះ រឹកុំធ្វើនោះ។
ប្រទេសយើងទទួលឥទ្ធិពលសាសនាទាំងពីរ យើងបានកែប្រែវា មកក្លាយជាសាសនារបស់ប្រទេសយើង។
មនុស្សទាំងអស់ ត្រូវជួយខ្លួនឯង ជារឿងត្រឹមត្រូវ។
ប៉ុន្តែ មនុស្សមិនមែនជា ទេវតា។ សូម្បី ព្រះពុទ្ធ ក៏ត្រូវការអាហារ ចង្ហាន់ពី ឧបាសិកា ឧបាសក ផងដែរ គឺផ្នែកគាំទ្រមូលដ្ឋាន។
មនុស្ស ក៏ដូចគ្នា។ ទីមួយ ត្រូវការការគាំទ្រផ្នែកមូលដ្ឋាន (ចំណីអាហារ)។ ទីពីរ ត្រូវការ ការការពារសុវត្ថិភាព។ ទីបី គឺត្រូវការ ក្តីស្រលាញ់ របស់អ្នកជុំវិញខ្លួន។ ទីបួន គឺត្រូវការការគាំទ្រ ផ្នែកចិត្តសាស្រ្ត។
ហើយសាសនា ជួយគាំទ្រផ្នែកនេះបានខ្លះ ដើម្បីអោយអ្នកមានជំនឿ (មិននិយាយពីអ្នកជ្រុលនិយម) មានអារម្មណ៍ស្ងប់ និងជឿជាក់លើខ្លួនឯង។
អគ្គីភ័យ មិនទាក់ទងនឹងការអុជធូបទេ គឺទាក់ទងនឹង ការធ្វេសប្រហែសរបស់មនុស្ស។ វាមានភាពខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់។
បើនិយាយថា ធូបបំផ្លាញសុខភាព មិនត្រឹមត្រូវទាំងស្រុងទេ ព្រោះបរិដ្ឋានរស់នៅជុំវិញខ្លួនយើងសុទ្ធតែ បំផ្លាញសុខភាពយើងទាំងអស់។
អគិ្គសនីសព្វថ្ងៃ បានមកពីណា ក្នុងប្រទេសកម្ពុជា? គឺប្រើប្រេង។ តែមានប្រេង គឺមានផ្សែង។ បើមានផ្សែង គឺបំផ្លាញបរិដ្ឋានហើយ។
ម៉ូតូ ឡាន សព្វថ្ងៃ ប្រើអ្វីដែរ? បើចង់ការពារសុខភាព និងបរិដ្ឋាន ទាល់តែ ដើរ រឺជិះកង់ នៅពេលផ្លាស់ទីម្តងៗ។
នេះមិននិយាយអំពីថង់ផ្លាស្ទិក កន្ទបកុមារ បារី និងអ្វីៗផ្សេងជាច្រើនទៀត។ អោយតែមានរោងចក្រនៅទីណា គឺសុទ្ធតែ ជាអ្នក បំផ្លាញបរិដ្ឋាន និងសុខភាពទាំងអស់។ល។ និង។ល។
ដូចនេះ យើងមិនអាចបន្ទោស ទៅលើការអុជធូប ដែលជួយគាំទ្រ ដល់ផ្នែកផ្លូវចិត្តដ៏សំខាន់ របស់មនុស្សនោះទេ។
គ្រាន់តែអុជធូបមួយសសៃ ជួយអោយ ចិត្តស្ងប់ មានអារម្មណ៍ជ្រះថ្លា ខួរក្បាលស្រលះល្អ មានជំនឿជឿជាក់លើងខ្លួនឯង អាចចាប់ផ្តើមត្រិះរិះពិចារណា ថ្លឹងថ្លែងគំនិត សំរេចការងារ វាសនា អនាគតខ្លួន។ តើមនុស្សគួរឈប់អុជធូបទេ?
សាធុ សាធុ…..
បើសិនជាយើងចង់ធ្វើជាពុទ្ធបរិស័ទមួយរូបដ៏បរិសុទ្ធទាល់តែយើងប្រតិបត្តិតាមអ្វីដែលជាទ្រឹស្ដី គម្ពីរ របស់សាសនាព្រះពុទ្ធហ្នឹងឯង តែមនុស្សភាគច្រើននោះមិនបានគិតថាខ្លួននឹងធ្វើជាពុទ្ធបរិស័ទដ៏បរិសុទ្ធមួយរូបទេ ពួកគេមិនទាំងសូវដឹងពីអ្វីជាគម្ពីរ ទ្រឹស្ដី របស់ពុទ្ធសាសនាផង ពួកគេធ្វើតាមទំនៀមទំលាប់ច្រើនជាង ឃើញយាយ តា ឪពុក ម្ដាយ ធ្វើយ៉ាងម៉េចពួកគាត់នឹងធ្វើតាមហ្នឹងដែរ ហើយពួកគាត់អាចស្ងប់ចិត្ត។ មិនបានអុចធូបពួកគាត់ចេះតែមិនអស់ចិត្តក្រែងរបស់សំណែនទាំងនោះមិនដល់អ្នកអ្នកស្លាប់ មិនមានផ្សែងធូបពួកគេខ្លាចហៅឈ្មោះអ្នកស្លាប់ទាំងនោះមិនលឺ។
អញ្ចឹងវាពិបាកថាគួរតែនៅកាន់ការអុចធូប រឺ បោះបង់ចោលទំនៀមទំលាប់នេះចោលណាស់ តែក្នុងចិត្តខ្ញុំមិនល្អក់កករអីទេចំពោះការអុចធូបនេះ ព្រោះវាមិននាំក្ដីមហន្តរាយអ្វីដល់អ្នកដទៃ ហើយក៏វាមិនអោយឃើញចំណុចអវិជ្ជមានណាមួយហួសហេតុដែរ។ ព្រះពុទ្ធក៏ថា “គ្មានសេចក្ដីសុខណា ស្មើនឹងសេចក្ដីស្ងប់” អញ្ចឹងប្រហែលត្រូវអោយពួកគេនៅប្រកាន់យកទំនៀមអុចធូបនេះហើយ ព្រោះវាជាសេចក្ដីសុខផ្លូវចិត្តរបស់ពួកគេ អាចអោយពួកគេរក “ស្ងប់” ផ្លូវចិត្តឃើញ។
បឿនទៅឈ្លោះគ្នានឹងអ្នកលក់ធូបពីណាម៉ោ! ឡ!
ខ្ញុំយល់ស្របចំពោះមតិបង rainbowpig និង បងស្រុកស្រែ ស្នេហ៍ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំយល់អំពីតម្រូវការមូលដ្ឋានរបស់មនុស្ស ពិសេសខាងចិត្តសាស្ត្រ ។
អត្ថបទនេះមិនមានបំណងបង្អាក់សទ្ធារបស់ពុទ្ធសាសនិក ប៉ុន្តែជាការជួយឲ្យរឭក ហ៊ានលះបង់សទ្ធាមិនត្រឹមត្រូវ យកសទ្ធាដែលត្រឹមត្រូវ ព្រោះការកាន់យកជំនឿត្រឹមត្រូវទើបនាំឲ្យចិត្តស្ងប់ពិតប្រាកដ ។
ចំពោះការសំបូងសង្រូងអង្វរព្រះឲ្យជួយនោះ ក៏បានស្ងប់ដែរ ប៉ុន្តែច្រើនតែបានត្រឹមមួយរយៈៗក្នុងពេលបួងសួងនោះ ក្រោយមក បើមនុស្សនោះនៅជាប់ទុក្ខយ៉ាងណា ទុក្ខនោះក៏មករុករានវិញដូចដើម ។ ខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញមនុស្សសំដីអាក្រក់ដែលចូលវត្តអុជធូបសំបូងសង្រូងហើយ ត្រឡប់មកល្អវិញទេ បើទោះជាបុណ្យទានឃើញគាត់ទៅពុំដែលខាន ប៉ុន្តែពេលត្រឡប់មកវិញ មិនឃើញគាត់ផ្លាស់ប្ដូរអ្វីខុសពីមុនសោះ ។ ព្រោះអ្វី ? ព្រោះគាត់មិនបានបដិបត្តិតាមពុទ្ធោវាទពិតប្រាកដ ។ ពុទ្ធោវាទនោះដូចម្ដេច ? គឺមាន សីល សមាធិ និង បញ្ញា ។
ដំបូងមនុស្សយើងត្រូវបដិបត្តិសីល, សីលនោះមានសីល ៥ ដែលមានចែកជាច្រើនផ្នែកទៀត និងឡើងទៅសីល ៨ រហូតដល់សីល ១០ ។ កាលណាកាន់សីលបានត្រឹមតែសីលប្រាំ មនុស្សនោះក៏ក្លាយទៅជាមនុស្សល្អ មានចិត្តស្ងប់ច្រើនណាស់ហើយ ។ បើកាន់ដល់សីល ៨ ព្រះពុទ្ធថាប្រសើរជាងព្រះរាជាដែលគ្រប់គ្រងប្រទេសទៅទៀត ។ ដូច្នេះយ៉ាងហោចណាស់ក៏គួរឲ្យមានសីល ៥ ក្នុងខ្លួនដែរ ព្រោះសីល ៥ ជាសីលរបស់មនុស្សសមញ្ញាទូទៅត្រូវមាន ។
មានសីលហើយ ត្រូវធ្វើសមាធិទៀតនោះចិត្តនឹងបានស្ងប់ពិតប្រាកដ ។ វិធីសមាធិតាមការដឹងផ្លូវដង្ហើមចេញចូលនឹងធ្វើឲ្យចិត្តស្ងប់អស់សេចក្ដីសៅហ្មង, បើធ្វើបានប៉ុណ្ណា ចិត្តនឹងបានស្ងប់ប៉ុណ្ណោះ, ធ្វើយូរៗទៅចិត្តនឹងស្ងប់ឈឹង ។ ក្រោយពីចិត្តស្ងប់ហើយ គួរហ្វឹកហាត់បញ្ញា ដើម្បីឲ្យបានសម្រេចអរហន្ត ដែលជាគោលដៅចុងក្រោយរបស់មនុស្ស ។
ចំណែកការបន់ស្រន់ ព្រះពុទ្ធបានហាមដាច់ខាត ព្រោះមិនមែនជាអំពើរារាំងដល់ការហ្វឹកហាត់ចិត្តឲ្យបរិសុទ្ធ ។
ដូច្នេះការបដិបត្តិតាមពុទ្ធោវាទត្រឹមត្រូវទើបនាំឲ្យចិត្តស្ងប់ពិតប្រាកដ មិនស្ងប់ដោយបន្លំកុហកខ្លួនឯងនោះទេ ។
@រដ្ឋ៖ សុខសប្បាយទេ ? ឥឡូវបាត់មុខឲ្យឈឹង ។
នៅស្រុកខ្មែរ មិនមានប្រដាប់់ រោទ៌ផ្សែងអគ្គិសភ័យដូចខ្ញុំនៅកាណាដានេះ
ពេលអុចធូបម្ដងៗ វារោទ៌ឡើងហឹងត្រចៀក ហើយត្រូវទៅដោះប្រដាប់់
រោទ៌នោះកុំអោយរោទ៌ ។ប្រដាប់់ រោទ៌ ក្នុង ផ្ទះខ្ញុំ អត់់ ប្រើថ្ម គឺប្រើចរន្ត
អគ្គសនី អញ្ចឹងយ៉ាប់់ ធ្វើវាអោយឈប់់ រោទ៌ ,ខ្ញុំមានតែទៅ បក់់ផ្សែង ចេញ
ពិប្រដាប់់ រោទ៌ ៖ជួនកាលមិនបានភ្លាមទេ ,រំខានណាស់់ឮវារោទ៌។
ខ្ញុំឈប់់អោយអុធធូបក្នុងផ្ទះទៀតហើយ។
ចុះហេតុអ្វីចាំបាច់ដាក់ឲ្យមានសំឡេងរោទ៍ ?
ខ្ញុំចង់់ប្រាប់់រឿងមួយទៀត៖ នៅប្រទេសកាណាដាគេឈប់់ឈប់់ជក់់
បារីក្នុង ទីសាធារណៈ ដូចជាផ្សារ ភោជនីយដ្ឋាន ព្រះវិហារ សាលារៀន
ក្នុងកន្លែងធ្វើការ …ដើម្បីកុំអោយប៉ះពាល់់ សុខភាពសាធារណជន។
ខ្ញុំសង្កេតឃើញថាខ្មែរយើងពពេលមានបុណ្យម្ដងៗដូចជាដណ្ដើមគ្នាអុចធូប
នំាអោយផ្សែងហុយសព្វកន្លែង …គួរយើងគិតពីសុខភាពរបស់់យើងទំាងអស់់គ្នាផង
ផ្ទះនៅស្រុកគេនេះចាំបាច់់ត្រូវមានដើម្បីការពារសុវត្ថិភាពពេលមានភ្លើង
ឆេះផ្ទះ។កាលពីជាងមួយខែកន្លុង ទៅមានគ្រួសារពីរនាក់់ប្ដីប្រពន្ធនិងកូន
ប្រុសម្នាក់់អាយុទើបបីឆ្នំា ត្រូវស្លាប់់ដោយភ្លើងឆេះផ្ទះ គឺភ្លើងគ្មានអណ្ដាត
ដែលឆេះក្នុងជញ្ជំាងដោយ ខ្សែភ្លើងឆ្លុងប៉គ្នា ក៏ស្រាប់់តែជួនក្នុងពេលនោះ
ពួកគេកំពុងគេងលក់់ហើយ ក្នុងផ្ទះគ្មានប្រដាប់់រោទ៌ ទើបបានជាភ្ញាក់់ឡើង
យឺតពេលទៅហើយ ពួកគេត្រូវស្លាប់់ដោយសារឈ្លក់់ផ្សែង។
មានប្រព័ន្ធការពារនេះល្អដែរ ។
ស្តាប់ការពន្យល់ បកស្រាយមក ខ្ញុំគួរហៅលោកម្ចាស់ផ្ទះថា អាចារ្យបឿនៗ ហើយមើលទៅ… ហេហេ… សុំទោសខ្ញុំនិយាយលេងទេ… តែដំបូង សុំក្តៅមួយកែវសិនម៉ោ បំណាច់នឹងមកលេងដល់ផ្ទះលោកទៅហើយ…។
ខ្ញុំមានចំងល់ សុំសួរទៅលោកអាចារ្យបឿន មួយ(ក្រៅប្រធានបទទេបាទ): សួរថា តើព្រះសង្ឃដែលយកធម៌ព្រះពុទ្ធ ឬធម៌ព្រហ្មញ្ញ(?) យកមករកស៊ីសូត្រមន្ត សូត្រផ្លុំដាក់ក្រឡម្ស៉ៅ ដបទឹកអប់ ឬធ្វើកថា ខ្សែចង្កេះ សំរាប់អ្នកដែលមានជំនឿ តើរឿងនេះមាននៅក្នុងគម្ពីររបស់ព្រះពុទ្ធឬទេ? (បើអុជធូបមិនមាននៅក្នុងគម្ពីរព្រះពុទ្ធទៅហើយ ទំរាំដល់ធម៌អូមអាមទៀត មិនរឹតតែខុសឆ្ងាយទៀតហើយ)។ ព្រោះលោកសង្ឃច្រើនណាស់ ដែលក្លាយជាអ្នកធូរធារ រកស៊ីមានបាន និងឡើងងារយសសក្តិដោយសារមុខរបរបែបនេះ។ តើទង្វើបែបនេះ អាចចាត់ទុកថា ជាអំពើបោកប្រាសដែរឬទេ? ម្យ៉ាងទៀត បើតាមការរៀបរាប់របស់លោក ព្រះសង្ឃកាន់រហូតដល់សីល ១០ តែបែរជាមកពង្វក់អ្នកដែលមិនមានជំនឿលើខ្លួនអែង អោយជឿទាំងងងឹតងងុលបែបនេះ គឺបាបធ្ងន់ណាស់ មិនដឹងចុះនរកប៉ុន្មានជាន់ទេ…(នេះបើតាមធម៌ព្រះពុទ្ធថាមាននរក ប្រែត…តែខ្ញុំរកជឿមិនឃើញទេ)។ ហើយបើបែបនេះមែន មានតែសង្ឃទាំងនោះ ជាសង្ឃក្លែងក្លាយ?
ព្រះសង្ឃដែលរៀនមន្តអាគមអូមអាម មានធ្វើស្នេហ៍ ធ្វើខ្សែកថា ស្រោចទឹកអីជាដើម មិនមានក្នុងពុទ្ធោវាទទេ ។
ព្រះពុទ្ធអត់មានបាលីខាប បាលីហោះហើរ អត់មានបាយសី ស្លាធម៌អីទាំងអស់ ។ អំពើហ្នឹងខុសនឹងព្រះ ជាអំពើបាប និងនាំឲ្យខ្លួនធ្លាក់ទឹកទៅវិញទេ, មិនបានផលទៅសួគ៌ ទៅនិព្វានទេ ទោះបួសអស់មួយជីវិតក៏ដោយ ។
ព្រះពុទ្ធលោកបានហាមផ្ដាច់ទង្វើអស់ហ្នឹង មិនឲ្យប៉ះពាល់សោះតែម្ដង ។ បើអ្នកដែលប៉ះពាល់ទង្វើទាំងនោះ ព្រះពុទ្ធមិនចាត់ជាសមណក្នុងសាសនាទេ គឺជាមនុស្សក្រៅសាសនាព្រះពុទ្ធ ។ ក្រោយពេលស្លាប់ទៅ នឹងបានទៅជាអ្នកតា ។
អ្វីដែលខ្ញុំពិតជាចង់សំណូមពរនោះគឺ សូមឲ្យគ្រប់វត្ត គ្រប់ពេលបុណ្យ កុំចាក់មេក្រូឮខ្លាំងពេក! ពិបាកទ្រាំណាស់ មិនថាការឬបុណ្យទេ ចាក់គ្មានសួរអ្នកស្ដាប់ជិតខាងថាចង់ស្ដាប់ឬអត់សោះ! ខ្ញុំមិនហាមទេវាជាប្រពៃណីខ្មែរហើយ តែចាក់ឲ្យតិចខ្លះទៅ ឬចាក់មានពេលសម្រាកខ្លះទៅ ។ កាលដែលគ្មានឧបករណ៍បំពងសំឡេងទាំងអស់នោះ តើគេដឹងថាបុណ្យដោយវិធីណា? ចុះបើថាចាក់ទើបគេដឹង អ៊ីចឹងបោះសំបុត្រចែកធ្វើអី? ឬខ្លាចគេរកកន្លែងមិនឃើញ? អ៊ីចឹងចាក់តិចៗបានហើយ ព្រោះអ្នកដែលយើងប្រាប់ឬអញ្ជើញសុទ្ធតែជាអ្នកស្គាល់ ។ ប្រសិនជាខ្លាចអ្នកពីចម្ងាយមិនដឹងថាមានកម្មវិធីបុណ្យនៅវត្តហ្នឹង ក៏មិនត្រូវដែរព្រោះគេតែងដាក់ទង់ឈ្វាលាតាមផ្លូវចូលវត្ត ហើយមនុស្សក្នុងភូមិស្រុកក៏គេអូរអរទៅលេងដែរ ។ និយាយរួមមិនចូលចិត្តសំឡេងខ្លាំងហ្នឹងតែម្ដងខ្ញុំ មិនចង់ទ្រាំទៀត ។
អុចធូបនៅផ្ទះអត់បានមើល និងធ្វេសប្រហែស ឆេះផ្ទះម៉ដ!
ដូចក្នុងធម៌ ឥមេហិទី បធូបាទិ សក្ការេហិ ពុទ្ធំ ធម្មំ សង្ឃំ ដូចជាមានពាក្យ ថា ទៀនធូបដែរ តែមិនដឹងជាធម៌នេះអ្នកប្រាជខ្មែរយើងតែងឬយ៉ាងណា? (ត្រង់ហ្នឹងមិនច្បាស់ដែរ) ។ នៅស្រុកខ្មែរ ម្នាក់ៗអុចធូបទៀនខ្លាចតែមិន បានបុណ្យ តែមិនដែលគិតថាបុណ្យកើតតាមផ្លូវណាសោះ។ ពេលបុណ្យ ភ្ជុំ ចូលឆ្នាំម្តងៗ អុចធូបទាល់តែឈ្លក់លោកឈ្លក់អាចារ្យ ជូនកាលលោក សូត្រធម៌អត់កើត ចេញតែទឹកភ្នែក ព្រោះផ្សែងធូបហុយចង់ឆេះសាលាឆាន់
ធម៌ ឥមេ នេះជាធម៌មានក្នុងសម័យក្រោយនេះ ។
ចឹងមានធម៌ចាស់ធម៌ថ្មីទៀត ? ឆ្ងល់ដែរ !
មិនមែនគេចែកធម៌ចាស់ ធម៌ថ្មីដូច្នេះទេ ។ ខ្ញុំក្រែងថាច្រឡំក្នុងរឿងទំនាស់នៃធម៌ចាស់ធម៌ថ្មី ដូចក្នុងសម័យមុននោះ ដែលថាធម៌ចាស់គេសូធ្យបែបនេះ ធម៌ថ្មីគេសូធ្យសំឡេងបែបនោះ ។ ការសូធ្យនេះនាំឲ្យមានទំនាស់រវាងអ្នកកាន់ពុទ្ធសាសនាមួយចំនួន ដែលខ្លះថាធម៌ចាស់ល្អ ខ្លះថាធម៌ថ្មីល្អជាង តែតាមពិតទៅ ធម៌ចាស់ ឬធម៌ថ្មីនោះ ជាធម៌ដូចគ្នា គ្រាន់តែសូធ្យខុសគ្នាប៉ុណ្ណោះ ។ ដូច្នេះ ព្រះធម៌ទាំងឡាយណាដែលបានតាក់តែងមកហើយ ហើយនាំឲ្យចម្រើន គឺជាព្រះធម៌ដែលយើងត្រូវគោរព ។ កុំប្រកាន់ថាធម៌នោះចាស់ ធម៌នោះថ្មីឡើយ ។
ខ្ញុំសូមគោរពលោក បឿន ដោយស្មោះសរ ចំពោះការធ្វើខ្លួនឯង ឲ្យជាមនុស្សស្ងប់ ទាំងនៅក្នុងវ័យបែបនេះ ហើយមានប្រពន្ធស្អាតបាន ។
មិនអាចឈប់អុជធូបបានទេ។ ការអុជធូបហ្នឹងមែនតាមបែបព្រះពុទ្ធពិតមែន តែការអុជធូបជាប្រពៃណី
ទំនៀមទម្លាប់ ដែរមិនអាចកែបាន ។
-អប្បិយ ឬ អប្រិយ ពន្យល់ថា ដែលមិនជាទីស្រឡាញ់ ឬ ដែរពុំគួរស្រឡាញ់ ក៏ដោយ ក៏មិនបានពន្យល់
ថា ដែរគួអោយស្អប់ខ្ពើម ឬ អាក្រក់ ទេ។ដូចនេះ អប្បិយជំនឿមានន៏យថា ត្រឹមតែថា ជំនឿដែលមិនគួរ
អោយស្រឡាញ់រាប់អានប៉ុណ្ណោះ៕
ព្រះពុទ្ធសាសនាបានក្លាយជាព្រពែណីនៃប្រទេសនីមួយៗដែលកាន់ពុទ្ធ សាសនាទៅហើយ។ ថ្មីត្បិតតែក្នុងគម្ពីរព្រះត្រៃបិដកមិនមានពាក្យទៀន ធូប តែក៏មានពាក្យបទីប(ប្រទីប)ដែរ។ ខ្ញុំគិតថាប្រាកដជាមានគេប្រើ ទៀន ធូបសម្រាប់បូជា ក្នុងជំនាន់នោះដែរ តែគេមិនសរសេរបញ្ចូលក្នងព្រះត្រ័យបិដកទេដឹង? តាមពិតព្រះពុទ្ធមិនបានហាមឃាត់បុគ្គលណាមួយមិនអោយ ប្រើធូបឡើយ តែព្រះអង្គបា្រប់ថាការបូជាតាមផ្លូវនេះ វាមិនបានផលច្រើន ព្រោះក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា អំពើល្អ អាក្រក់សម្រេចតាមផ្លូវចិត្តរបស់បុគ្គល ម្នាក់ៗ ហើយចិត្តដឹកនាំមនុស្សអោយធ្វើអាក្រក់នឹងល្អ(មនោ បុព្វង្គមា ធម្មា មនោ សេដ្ឋា មនោ មយា….)
ឧទាហរណ៍ ប្រទេសផ្សេងៗដែលកាន់ពុទ្ធសាសនា ភាគច្រើនមិនមែនពុទ្ធ សាសនាសុទ្ធនោះទេ គឺលាយឡំនឹងប្រពៃណីវប្បធម៌របស់គេ តួយ៉ាង ចិន កូរ៉េ ជប៉ុន ជាដើម ។ល។ ទាំងនេះបញ្ចាក់ថា ពុទ្ធសាសនា ជាវប្បធម៌នៃ ប្រទេសនីមួយៗ។
អរគុណបង Yim ចំពោះការឲ្យតម្លៃ ។
@អាក្បាលធំ៖ តើមានប្រពៃណីឯណាដែលមិនអាចបោះបង់ចោលបាន ? ពីមុនស្ត្រីខ្មែរស្លៀកសំពត់សារុង ឥឡូវស្រីៗនិយមស្លៀកខោត្រឹមភ្លៅ ទៅមុខទៀត ប្រហែលនឹងនិយមស្លៀកបែបផ្សេងៗទៀត ខុសពីប្រពៃណីចាស់បុរាណមិនខាន ។
@សុផល៖ និយាយហ្នឹងខ្ញុំក៏យល់ស្របដែរ ប៉ុន្តែត្រង់ថាក្នុងសម័យព្រះពុទ្ធប្រហែលអាចមានការអុជធូបបូជាចំពោះព្រះនោះ មិនមានអះអាងសោះ ធ្លាប់ឮព្រះគ្រូ សំ ប៊ុនធឿន ទេសនាអំពីពុទ្ធដីកាថា ការបូជាព្រះដោយផ្សែងជាការខុសឆ្គង ។ ព្រះពុទ្ធបានហាមពុទ្ធសាសនិករបស់ខ្លួនមិនឲ្យធ្វើទង្វើបែបនោះឡើយ ។ ចំពោះបញ្ហាអស់នេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែនាំមកបង្ហាញជាដំណឹង បើទោះជាយើងមិនអាចបោះបង់បានក៏មិនមានបញ្ហាអ្វីដែរ ។
តាមពិតទៅ ដូចចំនងជើងអត្ថបទនេះ បានសរសេររួចទៅហើយ “បើយើងជាពុទ្ធសាសនិក” គឺមានន័យថា ពុទ្ធសាសនិកពិតប្រាកដ មិនកាន់សាសនាផ្សេង ព្រះពុទ្ធប្រដៅថា ការបន់ស្រន់ជារឿងមិនចាំបាច់ “បើយើងជាពុទ្ធសាសនិក” ពិតប្រាកដ យើងគួរតែធ្វើតាម។
តែបើអ្នកជាមនុស្សមានជំនឿលាយឡំគ្នា ពុទ្ធសាសនាខ្លះ ព្រហ្មញ្ញសាសនាខ្លះ តៅខ្លះ អាហ្នឹងគឺតែត្រូវតែ នៅតែ ដុតធូបបែបនេះហើយ។
តែបើជាមនុស្សគ្មានជំនឿពិតប្រាកដដូចខ្ញុំវិញ វត្តក៏មិន(ចង់)ទៅ ធម៌ក៏មិន(ចង់)សូត្រ ធូបក៏មិន(ចង់)ដុត ទាល់តែកាលៈទេសៈបង្ខំ បានធ្វើ !!!
លោកគ្រូ វិចិត្រ និយាយហ្នឹងត្រូវហើយ ។
មិនដឹងថាខ្លួនឯងកាន់សាសនាអីទេខ្ញុំ 😦 ខ្ញុំគាំទ្រទ្រឹស្ដីព្រះពុទ្ធ តែខ្ញុំនៅតែជឿលើកម្លាំងក្រៅខ្លួន។
អ្វីជាកម្លាំងក្រៅខ្លួនរបស់សុខ ចាន់ផល ?
មិនច្បាស់ដែរ តែហាក់ដូចជាមានអ្នកថែរក្សាខ្ញុំ បង្រៀនខ្ញុំឱ្យដើរផ្លូវត្រូវតាំងពីតូចមក។ គេប្រាប់ខ្ញុំថា ជាគ្រូបាធ្យាយ។ តើនៅក្នុងធម៌ព្រះពុទ្ធមាននិយាយពីជំនឿនេះទេ?
ព្រះពុទ្ធសម្ដែងថា មិនមាននរណាអាចជួយយើងក្រៅអំពីខ្លួនយើងឡើយ ។ ចិត្តរបស់យើង យើងជាអ្នកដឹកនាំដោយខ្លួនឯង គ្មានជនខាងក្រៅណាមានឥទ្ធិឫទ្ធីមកបណ្ដាលចិត្តយើងឲ្យធ្វើយ៉ាងនេះយ៉ាងនោះបានឡើយ ។
យើងជាខ្មែរ ហើយប្រកាន់សាសនាព្រះពុទ្ធ ដូចនេះ ការឈប់អុចធូប គឺធ្វើទៅមិនរួចឡើយ។
ហេតុអ្វីទៅមិនរួច sotheary? បើជាអ្នកកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនាគួរតែជឿពុទ្ធោវាទ មិនមែនកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនាហើយជឿលើព្រហ្មញ្ញឱវាទទេ ។
មិនគិតមុនក្រោយ! ដើមកំណើតខ្មែរ គឺពុទ្ធសាសនា និងព្រហ្មញ្ញសាសនា ។ បឿន កាលរៀបការមានធ្វើពិធីសែនក្រុងពលី ទេ?
មាន
សួស្តី បឿន ប្អូនប្រុស …
សុខសប្បាយជាទេ ?. ខានជួបគ្នាយូរហើយ .. បងតែងបានទទួលដំណឹងពីប្អូន តាមរយះ សាមឌី ។
ថ្ងៃនេះ បងបានអានអត្ថបទខាងលើ គួរឱយចាប់អារម្មណ៍។
បងក៍ជាពុទ្ធសាសនិកម្នាក់ដែរ តែហាក់មិនបាននាំខ្លួន
ឱយចូលស៊ុប និងមានជំនឿលើការបន់ស្រន់ ឬអុចធូប
សូមសេចក្តីសុខ រកទទួលទានមានបាន និងចូលវត្ត
ជាញឹកញាប់នោះសោះ!.. និយាយនេះមិនមែនថានៅស្វីស
គ្មានវត្តនោះដែរ.. តែជំនឿ និងទង្វើទាំងនេះ ប្រហែលមិនទាន់
ដល់ពេលទេដឹង !!.. ឯវត្តក៍នៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីផ្ទះបងដែរ..
បើបើកឡានត្រូវចំណាយពេលតែ មួយម៉ោងប៉ុណ្ណោះ!!..
តាមពិតទៅ គ្មានអ្វីក្រៅពីការកសាងខ្លួនដោយខ្លួនឯង..
មិនចាំបាច់ពឹងផ្អែកលើការបន់ស្រន់នោះទេ…បងយល់ថា៖
‹‹លើលោកនេះ ពិតជាគ្មានព្រហ្មលិខិត ឬព្រេងវាសនា
ឯណា មកចារលើជីវិតមនុស្សឡើយ››
http://www.khmercity.net/photo/dreams-in-cloud?context=user
អរគុណ និងសូមមានសំណាងល្អទាំងពីរនាក់ណាប្អូនប្រុស !..
ដោយរលឹក ពីបងកុលាប
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
សួស្ដីបងកុលាប,
រីករាយណាស់ដែលបានឃើញមតិរបស់បង, ខ្ញុំនិងប្រពន្ធសុខសប្បាយធម្មតាទេ ។ បងយល់ថាគ្មានព្រះមកលិខិតដល់ជីវិតរបស់យើងនោះត្រូវហើយ យើងកើតមកហើយត្រូវខិតខំ និងតស៊ូដោយខ្លួនឯង ធ្វើអំពើល្អ អំពើអាក្រក់ ក៏ដោយចិត្តខ្លួនឯងជាអ្នកដឹកនាំ ដូច្នេះ ការខិតខំតស៊ូដោយខ្លួនឯងដោយមិនសង្ឃឹមព្រេងវាសនានោះជាការត្រឹមត្រូវ ។ ចំណែកឯជំនឿរបស់បងដែលមិនទាន់ជ្រះថ្លានោះ ក៏ព្រោះតែបងមិនទាន់បានសិក្សាចូលឲ្យជ្រៅនូវហេតុផលដែលព្រះពុទ្ធបានសម្ដែងប៉ុណ្ណោះ បងមានជំនឿខ្លះ មិនមានជំនឿខ្លះ យល់ថាត្រឹមត្រូវខ្លះ មិនត្រឹមត្រូវខ្លះ ។ ដូច្នេះហើយបងត្រូវសិក្សារកហេតុផល និងយល់អំពីគោលដៅរបស់ព្រះពុទ្ធឲ្យបានច្បាស់ បងនឹងយល់ថាគ្មានអ្វីប្រសើរជាងសាសនានេះ គ្មានជនណាប្រសើរជាងព្រះពុទ្ធ គ្មានផ្លូវរំលត់ទុក្ខណាក្រៅអំពីផ្លូវដែលព្រះពុទ្ធបានបង្ហាញ គ្មានធម៌ណាប្រសើរជាងធម៌របស់ព្រះពុទ្ធ ។ កាលដែលបងយល់ដូច្នេះហើយ បងនឹងមានជំនឿមាំ ជ្រះថ្លានឹងសេចក្ដីល្អគ្រប់យ៉ាង និងខិតខំសិក្សាដើម្បីធ្វើដំណើរតាមផ្លូវព្រះពុទ្ធ ហើយសេចក្ដីសុខនឹងកើតមានដល់បងយ៉ាងពិតប្រាកដ ។
ហើយចុះធ្វើបុណ្យជាមួយព្រះសង្ឃដែលលួចបង្កប់ Camara?
សូមសួរបងទឹម បឿន បន្តិច! សូមបងជួយពន្យល់ថា តើពាក្យថា ព្រះសង្ឃ និងលោកសង្ឃខុសគ្នា ឬដូចគ្នា? បើខុសៗ ត្រង់ណា? បើត្រូវៗត្រង់ណា? សូមជួយពន្យល់ឲ្យបានច្បាស់ផង?
តើជំនួញប្រាំប្រការ ដែលព្រះពុទ្ធទ្រង់ហាមនោះ មានអ្វីខ្លះដែរ? នឹងសូមជួយពន្យល់ឲ្យបានយល់ចូលចិត្តផង!
បើតាមពិតទៅក្នុងនាមខ្ងុំជាពុទ្ធសាសនិកម្នាក់សុំបញ្ចេញយោបល់ខ្លះៗដែលទាក់ទងនិងបងៗដែលមានខាមមិននៅខាងលើថាតើការដែលយើងអុចធូបទៅវាប៉ះពាល់អ្វីខ្លះ?ហើយសួរថាបើយើងមិនអុចធូបទៅតើបានឬទេ។ចុះបើសិនជាយើងមិនបានអុចធូបទៅចុះហេតុអ្វីបានជាចាស់ពីបុរាណគាត់អុចធូបុ?សុំបងៗទាំងអស់ជួយដោះស្រាយផងជាពិសេសបងដែលជាម្ចាស់ប្លុកនេះ
បើសិនអ្នកទាំងអស់គ្នាប្រកាន់និងការដែលអុចធូបនេះសុំសួរថាតើអ្នកទាំងអស់គ្នាស្លាប់ទៅអុចធូបទេ
@yen: ការអុជធូបវាជាប់ទំនៀមពីព្រហ្មញ្ញសាសនាមក ។ តាមខ្ញុំធ្លាប់ដឹង ដំបូងឡើយគេប្រើវិធីបូជាភ្លើង ។ សម័យព្រះពុទ្ធក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ពេលណាដែលគេយល់ថានឹងអាចកើតមានហេតុមិនល្អដល់ព្រះរាជា គេនឹងរៀបចំពិធីបូជាព្រះភ្លើង ពេលខ្លះគេបូជាសត្វ ពេលខ្លះគេបូជាមនុស្សទាំងរស់ ។ បើហោរទាយថាជាគ្រោះធំ គេអាចចាប់មនុស្សមកបូជារាប់រយនាក់ក៏មាន ។ ការជ្រើសយកភ្លើងមកបូជានោះ ព្រោះគេជឿថា ផ្សែងភ្លើងនឹងហោះទៅលើមេឃ អាចបញ្ជូនដំណឹងទៅដល់កន្លែងព្រះរបស់គេរស់នៅ ។ ក្រោយៗមក ដោយសារការធ្វើពិធីបូជាភ្លើងនោះឃោឃៅពេក ទើបការអុជធូបត្រូវបានគេប្រើជំនួស ដោយគេជឿថាផ្សែងធូបនឹងបញ្ជូនដំណឹងទៅដល់ព្រះរបស់ពួកគេដូចគ្នា ។ មកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ ប្រហែលដោយសារជំនឿប្លែកៗគ្នា ខ្លះជឿអ្នកតា ខ្លះជឿខ្មោចព្រាយ ខ្លះគោរពទេព្តា ក៏ចេះតែគោរព ចេះតែសែនដង្វាយផ្សេងៗទៅតាមជំនឿរៀងៗខ្លួនទៅ ។ រឿងជំនឿទាក់ទងនឹងការអុជធូបហ្នឹង ខ្ញុំធ្លាប់ដឹងខ្លះ និងសន្មត់តាមការពិចារណាមកខ្លះយ៉ាងហ្នឹង ត្រូវ ឬមិនត្រូវយ៉ាងណាៗ សូមសិក្សាស្រាវជ្រាវដោយខ្លួនឯងចុះ ។ ចំពោះរឿងអុជឬមិនអុជមិនជាបញ្ហាអ្វីទេ សំខាន់គឺចិត្ត បើចិត្តជាកុសលក៏នឹងបានជាកុសល បើចិត្តជាអកុសលនឹងនៅតែបានអកុសល ។
ដូច្នេះខ្ញុំគ្រាន់តែប្រាប់អ្វីដែលខ្ញុំដឹង បើអ្នកណាយល់ថាត្រូវធ្វើតាមក៏ធ្វើទៅ អ្នកយល់ថាមិនត្រឹមត្រូវមិនធ្វើតាមក៏មិនមានបញ្ហាអ្វីដែរ ។ រឿងសំខាន់គឺការអប់រំចិត្តកុំឲ្យអកុសលចិត្តកើតឡើងច្រើនពេកប៉ុណ្ណឹង ។
សូមអរគុណដែលបានមកបញ្ចេញយោបល់ ។
តាមពិតការអុជធូបនេះជាជ័រកាវបិតស្អិតក្នងព្រះពុទ្ធសាសនា ផ្សែងធូបអាចហោះហើរទៅមានវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធផ្សេងៗ មានអាកាសទេវតាជាដើម ដឹងក្លិនធូបជាកុសលរបស់មនុស្ស ហើយទេវតានោះលោកឲ្យពរមកយើង ។ប៉ុន្ដែការអុជធូបនេះឲ្យវាមានកំរិតផង កុំចេះតែអុជទាំងដៃៗ ហើយយកទៅដោត ដោយគ្មានពាក្យសច្ចាអ្វី គឺវានាំឲ្យតែហុយ និងឆេះវត្ត ឆេះផ្ទះទេ ។ បើឆ្ងល់ខ្លាំងសួរមក ហំ ខ្ញុំ ៗនឹងជួយពន្យល់ តាមរយៈទូរស័ព្វ លេខ ០៩៧ ៦៧ ៩៧ ០០០ ខ្ញុំនិងទទួលបកស្រាយដោយរីករាយបាទ។
សូមអរគុណ ប្រិយមិត្រ ។
ខ្ញុំគិតថាលោកអ្នកបកស្រាយ មិនមែនអ្នកកាន់ពុទ្ធសាសនាទេ
លោក ទឹម បឿន
សុំលេខទូរស័ព្ទ បានទេ? អរគុណ!