សម្លាញ់របស់ខ្ញុំ ចន សារឿន (គ្រូបង្រៀន) បានបាត់បង់ជីវិត ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ កាលពីថ្ងៃ សៅរ៍ ទី ៨ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០០៧ យ៉ាងអធមបំផុត ។
ខ្ញុំមិនរៀបរាប់ច្រើនទេ ព្រោះខ្ញុំពុំមានពេលគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការរៀបរាប់ ។ តែខ្ញុំនឹងព្យាយាមសរសេរពីជីវិតដ៏កម្សត់ និង តស៊ូរបស់គេ ប្រសិនបើពេលវេលា អំណោយផលដល់ខ្ញុំ ។ ពេលនេះសូមដាក់រូបភាពមួយចំនួន នៅពេលដែលខ្ញុំទៅចូលរួមពិធីបុណ្យសពរបស់គេ ។
ចេញដំណើរទៅចូលរួមពិធីបុណ្យសព (ផ្សាដើមគរ)
ខ្ញុំ, ទុំ, និង វិត ចេញដំណើរទៅជួបសម្លាញ់ ។ ពួកយើងមានតែផ្កានេះ ទៅផ្ញើគេ !!
ពេលទៅដល់ផ្ទះបុណ្យ
គ្រប់គ្នាកំពុងតែក្រៀមក្រំ, សោកស្ដាយ, អាឡោះអាល័យ… និង អ្នកដែលដឹងរឿង កំពុងរ៉ាយរ៉ាប់ពីដំណើររឿងនៃការស្លាប់របស់រឿន
ដង្ហែសពទៅកាន់ឈាបនដ្ឋាន
មនុស្សចូលរួមដង្ហែសពយ៉ាងច្រើនកុះករ !!
ឈាបនដ្ឋាន សម្រាប់បូជា
មករាទើបតែមកពីភ្នំពេញ (ម៉ោង៨យប់)
ពេលរាត្រី
ពួកយើងនៅកំដរពិធីបុណ្យ ដោយមិនបានគេងទេ ។ ខ្ញុំ, ស៊ា និង តាអាចារ្យពីរនាក់ទៀត កំពុងពិភាក្សាពីធម៌, វដ្ដសង្សា, ជីវិត… ។ល។ មិត្តផ្សេងទៀត ខ្លះលេងបៀរ ដើម្បីកុំឲ្យងងុយ ! ខ្លះឆ្លៀតលួចទៅគេងបាត់… ។ ទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំដាក់នៅលើតុ ពីមុខខ្ញុំ រង់ចាំអ្នកតេមក !
ជិតត្រឡប់មកភ្នំពេញវិញ
ថតរូបមួយចំនួនមុនពេលបែកគ្នា…
គ្រួសាររបស់រឿន (រឿនជាកូនទី ២)
ត្រឡប់មកភ្នំពេញ…
ពួកយើងត្រូវជិះម៉ូតូប្រហែល ៦គីឡូម៉េត្រ ពីផ្ទះរឿន មកផ្លូវជាតិលេខ ២ ដើម្បីជិះឡានឈ្នួលនៅទីនោះ ។
ឈៀងចូលផ្ទះរបស់ខ្ញុំមួយភ្លេត…
ផ្លូវលំចូលទៅផ្ទះខ្ញុំ (ផ្ទះខ្ញុំនៅឆ្ងាយពីផ្ទះរឿន ប្រហែល១៨គីឡូម៉ែត្រ) ។ ខ្ញុំត្រូវជិះតាមផ្លូវលំនេះ ចំងាយ ៣គីឡូម៉ែត្រ ។ ផ្ទះខ្ញុំនៅចំងាយ ប្រហែល ១២ គីឡូម៉ែត្រពីផ្លូវជាតិលេខ ២ ។
បឹងនៅជិតភូមិខ្ញុំ !
ម៉ោង ១០”៣០នាទី ខ្ញុំត្រឡប់មកដល់ភ្នំពេញ រួចទើបត្រឡប់មកធ្វើការ នៅម៉ោង ១១”៣០នាទី… ខ្ញុំអស់កម្លាំងរកអ្វីប្រៀបពុំបានទេ !!
សម្រាប់ខ្មែរ 
I`m so sorry! Hope your friend rests in peace…
I’m sorry to hear that.
សូមសោកស្តាយផងបឿន។ សូមឲ្យវិញ្ញាណក្ខ៍ន្ធរឿនបានទៅដល់សុគតិភព។
ការបាត់បង់មិត្តភក្តិនិងគ្រូបង្រៀនម្នាក់ក្នុងគ្រោះថ្នាក់បែបនេះជារឿងគួរឲ្យរន្ធត់និងសោកស្តាយបំផុត។ ខ្ញុំធ្លាប់មានមិត្តម្នាក់ស្លាប់ក្នុងគ្រោះថ្នាក់បែបនេះដែរ។ សូមចូលរួមមរណទុក្ខផង!
so sad, i feel sorry too.
ខ្ញុំសូមចូលរួមមរណទុក្ខផងដែរ!!
សូមអរគុណច្រើន ដល់ ចន្ទ PPM បងមង្គល PHAT ណារដ្ឋ និង សុភ័ក្ត្រ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាវិញ្ញាណក្ខ័ន្ធរបស់គេ បានទៅកាន់សុខគតិភពទៅចុះ ។
សង្ខារមនុស្សពិតជាមិនទៀងមែន។
ខ្ញុំក៏សូមចូលរួមមរណទុក្ខផងដែរ។
សូមអរគុណច្រើន anything ។ ពេលវាក្លាយទៅជាបែបនេះ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវនិយាយយ៉ាងណានោះទេ ។ ស្នាមញញឹមរបស់គេ ពាក្យសម្ដីលេងសើចរបស់គេ នៅដក់ជាប់នឹងខ្ញុំជានិច្ច ប៉ុន្តែរូបកាយពិតរបស់គេបានរលាយបាត់ទៅហើយ គ្មានថ្ងៃបានឃើញសភាពរស់រវើកពិត ៗ របស់គេម្ដងទៀតឡើយ… 😥